Դվինը եղել է Հայաստանի 7-րդ մայրաքաղաքը: Այստեղ հայերը  բնակվել են  հնագույն ժամանակներից: Այն եղել  է Հայկական լեռնաշխարհի հնագույն բնակավայրերից մեկը: Դվին մայրաքաղաքը կառուցվել է` մայրաքաղաք Արտաշատից ոչ հեռու,  Խոսրով Կոտակ թագավորի օրոք 335 թվականին: Քաղաքի շրջակայքում տնկվում է Խոսրովի անտառը, որը կա մինչ օրս: Դվինը  դարձավ Արշակունյաց Հայաստանի նոր մայրաքաղաքը: Կարճ ժամանակահատվածում քաղաքի բնակչությունը հասավ 100 հազարի: Քաղաքը ուներ երկու շերտ պաշտպանական պարիսպներ, խրամ, աշտարակներ: Քաղաքը գտնվում էր բլրի վրա, որի գագաթին գտնվում էր միջնաբերդը` հարակից շինություններով: 

Դվին մայրաքաղաքի ավերակները այսօր Երևանից  գտնվում են 30 կմ հեռավորության վրա: Ըստ Մովսես Խորենացու Դվին բառը փոխարված է պարսկերենից եւ նշանակում է բլուր: Դվինում զարգացած էին տարբեր արհեստներ,այդ թվում կավագործություն,որսորդություն, ձկնորսություն, երկրագործություն և այլն: Դվինն ուներ վեցը մայրուղի, որտեղով անցնում էին Ասիայից դեպի Եվրոպա գնացող առևտրական քարավանները: Տասնմեկ-տասներկուերորդ Դվինի նշանավոր արհեստավորները տեղափոխում են Հայաստանի նոր մայրաքաղաք՝ Անի: Եվ Դվինի փառքը մարում է: