«Անսպասելի համրություն»․ Վերլուծություն
Կենձաբուրո Օէի այս պատմվածքը նվիրված էր գյուղացիներին և նրանց գյուղ ժամանած արտասահմանյան զինվորներին։ Պատմվածքը կարդալուց հետո ևս մեկ անգամ համոզվեցի, որ գյուղի բնակիչների մեջ դեռ մարդկայնություն է մնացել, որը պետք չէ չարաշահել: Գյուղացիները շատ ջերմ դիմավորեցին զինվորներին չնայած այն հանգամանքին, որ նրանց հոգում նաև վախ կար, քանի որ ինչ էլ լինի նրանց գյուղ օտար մարդիկ էին եկել և խախտել նրանց գյուղական անդորրը։
Զինվորների հետ եկել էր մի թարգմանիչ, ում կոշիկները պատահմամբ կորել էին։ Գյուղացիները ընդունեցին նրանց ինչքան կարող էին, իսկ թարգմանիչը երկերեսանու պես հերիք չէ սպառնաց, որ զինվորները կսպանեն գյուղի բնակիչներից ցանկացած մեկին, այլ նաև դա իրականություն դարձրին՝ սպանելող նրանց ավագին։ Մի գուցե կլինեն մարդիկ, ովքեր կհասկանան նաև թարգմանչին՝ նա վախենում էր, չէ որ կոշիկները սովորական չէին այլ տրամադրվել էին բանակի կողմից, որը կորցնելու կամ թաքցնելու դեպքում վատ ավարտ կլիներ։ Անգամ այդ արդարացման հետ մեկտեղ, ես նրան չկարողացա հասկանալ և ընդունել, քանի որ նրանք բարոյական ոչ մի իրավունք չունեին այդպես վարվելու։ Այդպիսի արարքից հետո նույնիսկ երեխաները սկսեցին արհամարանք ցուցաբերել նրանց հանդեպ։
Ճիշտ է ավագի կյանքը այլևս հնարավոր չէր վերադարձնել, սակայն գյուղացիները արժանի պատիժ տվեցին վրեժ լուծելով ծայրահեղ լռությամբ և աննկատությամբ․․․
Պատմվածքի հղումը